Hoofdstuk 1
Het was weer maandag. Ik stond weer op om 7 uur, ik kleedde mij aan, ging eten en poetste mijn tanden. Ik zocht naar mijn moeder, toen ik haar gevonden had zei ik: "Mam, heb je nog 15 euro? Ik wil een paar liedjes kopen op iTunes." Mijn moeder gaf me 15 euro en ik ging naar m'n kamer. Opeens voelde ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. Ik nam op en hoorde de stem van Alicia, mijn beste vriendin. "Hee Lau! Hoe gaat het?", zei ze. Haar moeder was boos op haar, ik hoorde haar moeder Alicia roepen, met een boze stem. Ik vroeg aan Alicia wat er aan de hand was. "Ik heb ruzie met m'n moeder. Ik had de tickets voor dat optreden van JB nog niet terugbetaald aan m'n moeder." antwoorde ze. Ik zuchtte en antwoorde:"Het voordeel is dat je een kus hebt gekregen van JB. Maar ik wil je wel helpen sparen?" Alicia vond het een goed idee. Maar ze vond dat ze met haar eigen geld moet betalen en niet met mijn geld erbij. Ze twijfelde en zei toen:"Mij best, maar ik vind eigenlijk dat ik het zelf moet terugbetalen. Maar het is half 8, ik ga naar school. Tot zo!" Ik antwoorde nog vlug : "Tot zo Alicia , we praten zometeen wel verder." Een kwartier later sprong ik op mijn fiets en fietste zo snel ik kon. Ik kwam aan op school en zocht Alicia. Na een half uur zoeken vond ik haar maar niet. Ik zette me op de bank en stuurde een berichtje Alicia, Waar ben je? Kom je naar mij? Ik zit op het bankje. Tot zo ? x Maar toen de bel ging, zo een half uur later, had ik nog altijd geen berichtje terug gekregen. Tijdens de les werd ik opgebeld, ze zei dat ik direct naar huis moest komen. De leerkracht zag dat ik aan het bellen was en vroeg wat er aan de hand was. Ik zei dat m'n moeder zei dat ik zo snel mogelijk naar huis moet komen. Als u wilt kan ik u haar even geven? Hij antwoorde :"ik geloof je, ga maar. Maar neem wel morgen of een andere keer een briefje mee voor afwezigheid!" Ik liep zo snel ik kon naar het fietsenrek, sleurde mijn fiets uit het fietsenrek en fietste zo snel ik kon naar huis. Onderweg zag ik allemaal ambulance's. Toen ik aankwam liet ik m'n fiets vallen en liep naar binnen : "MAM! Wat is er !!" Riep ik door het hele huis. Ze liep naar me toe en zei: "Alicia,... Ze is ... " Ze begon hard te huilen. "Wat is ze?!?!" Vroeg ik heel luid. Maar m'n moeder antwoorde niet. Ik dacht na en riep: "Is ze dood? Is er een ongeluk gebeurd! Mam !!! Wat is er gebeurd? " M'n moeder veegde haar tranen weg en antwoorde: "Ze ligt in het ziekenhuis. Er is een auto tegen haar gereden. Hij of zij reed zo een 100 km/uur. Dus we weten niet ..." Mam kon haar zin niet afmaken en ik zat al op m'n fiets, ik fietste naar het ziekenhuis. Ik liep binnen en ging naar de receptie. "Alicia Keulenare, waar ligt ze? Ze is net binnengebracht." De vrouw antwoorde dat ze op de 2e verdieping zat, op kamer 22. Ik liep naar de lift, ging naar de 2e verdieping en liep naar kamer 22. Ik keek in de kamer maar zag enkel haar moeder zitten. "W...waar is ze?" Vroeg ik met een treurige toon. "In de operatie kamer." Antwoorde Anke, de moeder van Alicia. Opeens kwam er een dokter binnen. "We zijn klaar. Ze vroeg naar ene Laura. Bent u Laura?" Ik knikte en liep mee met de dokter. Ik hoorde iemand mijn naam roepen. Ik keek en zag Alicia. Ik ging naar haar toe.
Hoofdstuk 2
Na zo 'n 10 meter verder stappen stond ik bij Alicia. Ze begon zo hard te wenen. Opeens voelde ik een hand op mijn buik. Ik keek naar de hand en het was Alicia's hand. "We zijn 2 handen op 1 buik." Zei ze. Ik legde mijn hand op haar hand. "Denk je dat je het nog zult halen?" Vroeg ik aan haar. "Neen, de dokters zijn nu met m'n moeder aan het praten. 100 km per uur is veel te snel, ik zal het nooit kunnen halen." Ik barstte uit in huilen, zette me op het stoeltje naast haar bed. Opeens zei ze: "Laura, je moet weten, ik heb al sinds we elkaar kennen , gevoels voor jou. Ik durfde het nooit zeggen, ik was bang dat je me daardoor ging haten , of dat je tegen holebi's bent." Ik kreeg een kleine glimlach en zei: "Eigenlijk... ik was ook al , sinds ik je ken, verliefd op je. Maar ook weer het zelfde probleem." We wisten vroeger allebei niet wat echte liefde was, dacht ik in mezelf, maar sinds we elkaar kennen, weten we juist wel wat echte liefde is. Toen zei ik , na een lange tijd gestaar naar elkaar: "Geef niet op meis, je kan het overleven. Geloof erin en dan lukt het je wel." Ik hoorde een stemmetje in mijn hoofd, Alicia wilt een hond. Zei dat stemmetje. Ik vroeg toen aan Alicia: "Wat wil jij heel graag hebben?" Ze keek me aan en zei zonder twijfelen : "Dat ik uit het ziekenhuis ben, en dat ik een Border Collie heb, waarom?" Ik wachtte even met antwoorden en ging naar de deur toe. "Ik kom zometeen terug hoor." Ik ging naar m'n oma. Zij ging verhuizen en deed haar Border Collie weg. Ik klopte aan. De deur ging open en ik zag mijn oma. "Hee! Jij doet Beau weg he? Zou 'k 'm mogen? M'n vriendin ligt in het ziekenhuis. Haar droom is om een Border Collie te hebben. Dus ..." M'n oma liet me niet uitspreken en riep Beau. "Hier de leiband, haar bandje en nog wat spullen. Of moet ik de spullen meebrengen naar het ziekenhuis?" Zei ze. "Bedankt! Ik moet enkel nog bellen naar het ziekenhuis, of het voor 1 keer mag, een huisdier daar." Ik belde , na een 20 tal minuutjes kwamen we tot een besluit, er mag, voor 1 keer, een hond in het ziekenhuis, als je om de 4 uur de hond uitlaat. Ik had ondertussen ook naar m'n moeder gebeld, zij zei dat ik ook in het ziekenhuis mocht overnachten. Ik stak Beau in m'n fiets mandje, het is toch nog een pupje , die geraakt er wel in, ik fietste naar het ziekenhuis en ging naar de balie. "Ik heb toestemming om met deze hond hier te blijven, indien we haar om de 4 uur uitlaten, dus mag ik naar m'n vriendin gaan?" De mevrouw gaf toestemming, ik liep naar Alicia en toonde de hond. Ze zette een brede glimlach op en nam Beau bij haar.
vr jun 08, 2012 8:36 am
